Syrië: nee tegen de aanval, zelfs als die « beperkt » is!

De Westerse regeringen hebben de druk gezet om een interventie tegen het bewind in Damascus voor te bereiden. Maar na zich te hebben geëngageerd wacht Barak Obama liever op een stemming van het Ameri-kaanse congres. En zijn bondgenoot François Hollan-de zal niet alleen deze risicovolle operatie inzetten.

Deze militaire acties waren bedoeld om het be-wind van de bloeddorstige dictator Bachar el-Assad te « straffen » omdat hij chemische wapens tegen zijn eigen bevolking had gebruikt… dit betekent dus dat het gebruik van traditionele wapens, zoals napalm, tanken, vliegtuigen om zijn bevolking te vermoorden helemaal aanvaardbaar zijn voor de Amerikaanse en Europese leiders die de democratie hoog in het vaan-del dragen.

Maar terwijl ze al op voorhand de « nevenschade » zouden aanvaarden van hun eventuele bombardemen-ten, ook al het om « chirurgische bombardementen » zou gaan, zeggen ze openlijk dat « ze de val van het bewind niet willen veroorzaken ».

Al bijna 50 jaar heeft het bewind in Syrië getoond dat het de spelregels volgde die door de Westerse grote kapitalistische mogendheden opgelegd worden. Zowel tijdens de aanval, de blokkade en het binnen-vallen van Irak, van 1991 tot 2003; als in Libanon van 1976 tot 1988, waar het Syrische bewind niet getwijfeld heeft om militair tussen te komen, soms ook aan de zijde van Israël, om de Palestijnse kampen neer te slaan en de opstand van het volk tegen de Libanese burgerij te beteugelen.

Natuurlijk hebben de al-Assad zichzelf altijd voorgesteld als « weerstanders » tegen het Westerse imperialisme en tegen Israël dat door de Westerse regeringen wordt gesteund.

Maar de leiders van de grote mogendheden beoor-delen op de daden, niet op de woorden.

Elke keer dat er een land uit de Derde Wereld er-mee dreigt zich te bevrijden van de macht van de grote mogendheden, zijn alle middelen goed tegen dat land. Om de Iraanse bevolking te « straffen » omdat die in opstand was gekomen tegen de Sjah van Iran, een dictator die onderworpen was aan de oliemultinationals, hebben de V.S. in 1980 het Irak van Saddam Hoessein ertoe aangezet om oorlog tegen Iran te voeren. En toen de Iraanse strijdkrachten na 8 jaar bloedige gevechten bleken de overhand te hebben, heeft de Amerikaanse president Ronald Reagan de CIA toegelaten om Irak gedetailleerde inlichtingen door te geven over doelwitten te bombarderen, terwijl men wist dat het Irakese leger chemische wapens massaal zou gebruiken…

Bombardementen, bezettingsoorlog, economische blokkade, staatsgreep, moorden op Staatshoofden, etnische oorlogen: geen enkele geweldpleging, zelfs de meest barbaarse, wordt door de Westerse leiders uitgesloten om het verzet of de ongehoorzame rege-ringen te breken.

Maar zolang de leiders van de oude kolonies on-derworpen blijven aan de kapitalistische mogendhe-den, mogen ze ongestraft alle vormen van geweld gebruiken tegen hun bevolking… of die van anderen. In Egypte pleegt het leger een Staatsgreep, schiet het op de menigte, herstelt de dictatuur? De regering Obama zegt « bezorgd » te zijn. Om door te gaan met de plundering van de delfstoflagen in Congo onder-houdt Rwanda er sinds 1994 een permanente oorlogs-toestand die miljoenen slachtoffers veroorzaakt? De V.N. stuurt blauwhelmen en het bloedbad gaat door.

Door de kracht, door het terreur blijft een wereld-orde zo duren die met de kolonisatie verspreid is en waarin de ontwikkelde kapitalistische naties de rijk-dom in de andere landen plunderen.

Zowel hier in Europa als in de V.S. probeert de burgerij de werkers te overtuigen dat ze een gemeen-schappelijk belang hebben bij deze misdaden, door die te vermommen als « humanitair », « democratisch » of in de naam van de « strijd tegen het terrorisme ». Maar in de V.S., in Groot-Brittannië, in Frankrijk tonen de opiniepeilingen tegen de tussenkomst in Syrië, dat de bevolkingen de leugens over « de massa-le vernietigingswapens » die als voorwendsel hadden gediend voor de oorlog tegen Irak, niet vergeten zijn.

Eigenlijk zijn de Westerse bevolkingen zelf slachtoffers van de schade van de werkloosheid, van de armoede, van de uitbuiting die door hun eigen burgerij veroorzaakt zijn. Ze kunnen elke dag de medeplichtigheid van hun regeringen met de kapitalistische klasse vaststellen.

Vijandig tegen de werkers van hun eigen landen vertegenwoordigen de kapitalistische regeringen de belangen van de arbeidersklasse zeker niet. Hun im-perialistische buitenlandse politiek die niets anders beoogt dan de onderdrukking en de uitbuiting van andere volkeren, is niet de politiek van de Westerse bevolkingen, maar die van hun eigen onderdrukkers!