Na de gruweldaden van Hamas zaait Israël terreur over Gaza, in het volle zicht van de wereld en zelfs met de zegen van imperialistische machten zoals de VS, Engeland, Duitsland en Frankrijk.
Zonder elektriciteit, voedsel en water zijn meer dan een miljoen Palestijnen gedwongen om de stad te ontvluchten richting het zuiden van Gaza onder een deken van bommen die al aan 2700 mensen het leven heeft gekost, waaronder 700 kinderen. Waar zullen ze heen gaan en hoe zullen ze leven? Dat weet niemand. De Gazastrook was ooit een openluchtgevangenis, maar is nu een begraafplaats aan het worden. De kleine humanitaire hulp die niet aan de grens wordt geblokkeerd, zal niet genoeg zijn om het lijden te verlichten. Wat de Westoever betreft, terwijl de hele wereld naar Gaza staart, de Israëlische kolonisten profiteren ervan om de landroof te versnellen en de Palestijnen eruit te verjagen.
Het Palestijnse en Israëlische volk zullen nog vele jaren betalen voor dit nieuwe bloedbad. Maar het is een tragedie waarin de imperialistische machten hen hebben gestort.
De oorlog tussen Israël en Palestina komt niet voort uit voorouderlijke haat en is ook geen religieus conflict. Achter deze oorlog, net als achter de oorlog in Oekraïne, zitten de belangen, berekeningen en rivaliteiten van de grootmachten.
Om deze tragedie te begrijpen, moeten we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog, toen Frankrijk en Groot-Brittannië het Midden-Oosten deelden, dat toen deel uitmaakte van het Turkse Rijk.
In 1917 beloofde Groot-Brittannië de zionistische organisaties de oprichting van een Joods nationaal tehuis in Palestina. Tegelijkertijd beloofde Groot-Brittannië de Arabieren om na de oorlog een uitgestrekt Arabisch koninkrijk te stichten dat Palestina zou omvatten. Palestina werd dus een land dat twee keer beloofd was! En dit was niet om de twee volkeren in harmonie te laten leven, maar om ze tegen elkaar op te zetten, zoals de Europese mogendheden in zoveel koloniën hadden gedaan.
In 1948 erkenden de Verenigde Staten, inmiddels heer en meester over de wereld, de oprichting van Israël tegen de wil van de Arabische buurlanden. De Palestijnen werden massaal verdreven en veranderd in levenslange vluchtelingen in overvolle kampen of tweederangsburgers in Israël.
De Verenigde Staten beseften hoeveel ze te winnen hadden bij het bestaan van een Staat als Israël in een regio die rijk was aan olie, maar die ook verscheurd werd door diepe ongelijkheid en armoede. Dus maakten ze van Israël hun bondgenoot en eerste verdedigingslinie in de regio.
De imperialistische mogendheden handelden niet uit menselijkheid of uit erkenning van de genocide, zoals ze vandaag beweren. Ze deden het uit liefde voor olie en handel.
Sindsdien hebben de imperialistische machten het beleid van onderdrukking, plundering en terreur van de Staat Israël tegen het Palestijnse volk systematisch gedekt. Dat doen ze vandaag de dag nog steeds door de bloedige wraakacties van het Israëlische leger op de burgers van Gaza te steunen.
In het Midden-Oosten, Oekraïne en Azië gooien de leiders van de grootmachten olie op het vuur. Ze sturen ons in de rampzalige richting van de oorlog.
Gezien het risico dat de oorlog zich uitbreidt, roepen verschillende landen, waaronder België, hun onderdanen op om Libanon te verlaten, in het zuiden waarvan dagelijks grensoverschrijdend vuur wordt uitgewisseld met Israël. Op vrijdag 20 oktober kondigde het Amerikaanse ministerie van Defensie aan dat het raketten en drones had neergeschoten die vanuit Jemen op Israël waren gericht. Op dezelfde dag riep de Amerikaanse president Biden op tot een nieuw budget van meer dan 100 miljard dollar om zijn bondgenoten in Oekraïne en Israël te steunen.
De werkers van België, Palestina, Israël, de Arabische wereld en Afrika worden door hun respectievelijke leiders in een economische, sociale en militaire impasse gebracht.
Als gevolg van migratie en van de economische onderlinge afhankelijkheid die het kapitalisme heeft gecreëerd, zijn de volkeren van de wereld nog nooit zo nauw met elkaar verbonden geweest. Maar de verdeel-en-heerspolitiek van de heersende klasse graaft een kloof van haat en bloedvergieten tussen volkeren, en zelfs tussen werkers uit hetzelfde land.
De moorddadige aanslag op een leerkracht in Frankrijk en de aanslag op twee Zweden in Brussel zijn de verschrikkelijke naweeën van dit beleid van verdeeldheid. En ook hier nemen politici snel de standpunten van extreem-rechts over en stigmatiseren ze moslims en arbeidsmigranten.
Dit beleid leidt tot de ramp. De oproep van Karl Marx, “Proletariërs van alle landen, laten we ons verenigen”, moet door alle bewuste werkers worden overgenomen.
Laten we ons verenigen om de grote burgerij omver te werpen en de samenleving op wereldschaal in eigen hand te nemen. Dit is de enige manier om een werkelijk humane samenleving te bereiken, vrij van uitbuiting, ellende, oorlog en zijn wreedheden.