De verkiezingen zijn nauwelijks voorbij en er komen nog meer ontslagplannen! Deze keer zijn het niet de « concurrentie uit China » of « de buitenlandse werkers » die als voorwendsel kunnen dienen want het gaat over de distributiesector met zijn super winstgevende groepen en zijn welgestelde aandeelhouders zoals Delhaize en Cora.
Maar als het erom gaat de winsthonger van de rijkste te rechtvaardigen en te verbergen, dan vinden ze altijd voorwendsels. Zo zou de nieuwkomer zijn, de Nederlandse keten Albert Heijn, die met zijn 3% marktaandeel de reus Delhaize in gevaar zou brengen. Arme Delhaize die « met een handicap zit: hogere loonkosten van 30% ».
Men moet veel welwillendheid hebben in de media en in de politieke kringen om een beetje geloof in dat fabeltje te steken. Delhaize is één van de meeste winstgevende groepen van het land. In 2010 kondigde die € 574 miljoen winst aan op wereldniveau! Sinds deze toppen is de winstberg een beetje weggevreten door de daling van de consumptie: in 2013 hebben de 138 Belgische winkels « alleen » € 187 miljoen aan de aandeelhouders opgebracht… een bedrag waarop de groep maar 3% belastingen heeft moeten betalen.
De aandeelhouders van de groep, waaronder sommige Belgische grote fortuinen, zouden genoeg hebben om alle banen te behouden.
Maar voor hen tellen alleen de winsten, ook als ze daardoor duizenden gezinnen ontdoen van het loon waarmee ze leven.
De politieke verantwoordelijken, die druk in de weer zijn om regeringscoalities op alle niveaus te vormen, uiten enkel formele protesten. Voor hen gaat het inderdaad over het heilige recht van elke kapitalist om zijn winsten te verdedigen, en het is hun werk om de wil van de klasse van de uitbuiters uit te voeren.
Wanneer de federale en gewestelijke regeringen zullen gevormd worden, zullen de ministers en de politieke partijen geen enkel moment verliezen om de patronale eisen tot stand te brengen, met onder anderen diegenen die men in een verslag van de Nationale Bank van België vindt en die aanraadt € 14 miljard extra besparingen te doen, door in het bijzonder maatregelen te nemen “om de pensioenuitgaven en de werkloosheidsuitkeringen te verlagen”.
Het zijn niet alleen de werkers bij Delhaize, noch alleen die van de grote distributiesector die in het vizier zitten. Wat er aan de gang is, is het vervolg van de aanval van de kapitalistische klasse tegen de werkende klasse.
Als Delhaize bewijst dat het mogelijk is de lonen met 20 à 30 % te beperken, zelfs wanneer de aandeelhouders honderdduizenden winst op zak steken, welke patroon zal zoiets niet willen doen?
Tegenover deze bedreigingen proberen de syndicale secretarissen niet de werkers van Delhaize en Cora te verenigen in een gemeenschappelijk strijd. In tegendeel: ze onderhandelen allebei apart over de achteruitgang die aan de werkers wordt opgelegd. Bij Cora aanvaarden de syndicale onderhandelaars meer veelzijdigheid en flexibiliteit, afwijkingen van de sectorale cao’s, en dit allemaal in naam van het behouden van de tewerkstelling. Bij Delhaize zwichten ze voor de eisen van de directie die zich van de oude werkers wil ontdoen, door brugpensioen vanaf 55, en zelfs 52, te eisen.
Dit is de werkers als een noodlot doen aanvaarden dat de grote fortuinen zich verrijken ten nadeel van de werkers. Maar dit is precies geen noodlot.
Dit is een klassenstrijd van de rijken tegen de arme klassen. In deze strijd ontbreekt het de werkers aan een eigen politiek: een politiek die hen in staat stelt zich te verenigen om hun gemeenschappelijke belangen te verdedigen. Samen hebben ze de middelen om het verbod op ontslagen op te leggen, samen met het verdelen van werk onder iedereen, zonder loonverlies. Het zijn niet de werkers die opofferingen moeten doen, wel de kapitalisten die van hun winsten moeten nemen!
En ze hebben de middelen om de opheffing van het zakengeheim op te leggen en om te controleren alles wat in de raden van bestuur wordt besproken. En zo niet meer aanvaarden dat de getroffen werkers de laatste zijn die op de hoogte worden van de plannen van de patroons.