De verkiezingen zijn voorbij, en het walsen in en uit het koninklijk paleis is begonnen met als doel een regeringscoalitie te vormen.
De onderhandelingen riskeren moeilijk te zijn om de plaatsen onder elkaar te verdelen, met een dominerende N-VA in Vlaanderen en een Parti Socialiste die stemmen heeft verloren maar toch dominerend blijft in Wallonië.
Maar of het nu met of zonder de N-VA, met of zonder de PS, dat de vorming van de regering een maand of een jaar duurt, zal de volgende federale regering, net zoals alle gewestelijke regeringen en de nieuwe Europese Commissie, een vechtregering tegen de arbeidersklasse zijn. De patronale klasse zal ermee doorgaan de strijd tegen de werkende mensen te voeren om hen te doen betalen voor de crisis die door de banken en de jacht op maximale winst voor de kapitalisten is veroorzaakt. Het zijn vooral de stemmen van extreemrechts (Vlaams Belang en Lijst Dedekker) die de N-VA heeft overgenomen. Zo verliest het Vlaams Belang 24 van haar 33 zetels in de federale en Vlaamse parlementen.
Maar als de commentaargevers zich hebben gehaast om te verklaren dat het Vlaams Belang dood was, zijn de xenofobische, antiarbeiders en separatistische vooroordelen die door deze stroming worden verdedigd, helemaal niet dood. Ze hebben zich gemengd in de grote bonte beweging van ontevredenen die door De Wever wordt verenigd onder het vaandel van het Vlaamse nationalisme. En veel oud- VB hebben er ook een plaats gevonden, waaruit ze hun gif blijven strooien met als doel de arbeidersklasse te verdelen en te verlammen.
Tijdens de verkiezingscampagne hebben de « klassieke » Vlaamse partijen zich gekeerd tegen de N-VA die hen al veel posten heeft gepakt. Maar al deze partijen, tot aan de socialisten, hebben het Vlaamse nationalisme gevoed.
Voor de Staatshervorming hebben al deze partijen de bevolking proberen te overtuigen dat het land nog verder te splitsen in het voordeel zal zijn van alle Vlamingen, werkers inbegrepen. De Vlaamse regering had in het bijzonder fiscale voordelen en hoger kindergeld beloofd.
Van al deze beloftes blijft er maar niets over. De Vlaamse werkers die van Opel, Ford, Bekaert, Agfa, … werden ontslagen, moeten vandaag de minachting verdragen die de Vlaamse nationalisten leken te reserveren aan de Waalse werklozen. Er is geen sprake meer van de “jobkorting”, dit piepklein fiscaal voordeel dat aan de werkers moest toegestaan worden, noch van hoger kindergeld. Vandaag zegt de aftredende minister-president dat de Staatshervorming vooral “besparen, besparen, besparen” zal betekenen, in ieder geval wat de sociale uitgaven betreft die nuttig aan de bevolking zijn. Patroons en banken zullen de subsidies van de Vlaamse regering blijven krijgen.
Aan de Waalse kant heeft de PS ook op de vrees voor N-VA gespeeld om stemmen niet te verliezen. Maar men moet eerst niet vergeten dat de Waalse PS oorspronkelijk aan de basis zit van de staatsverdeling in de jaren 60. En al de toegevingen van de PS tegenover de eisen van het patronaat, of hij nu Vlaams, Belgisch of internationaal is, hebben niets anders gedaan dan een nog meer antiarbeiders politiek voor te bereiden, of die nu direct door de N-VA zelf wordt geleid of opnieuw door socialistische ministers wordt toegepast.
Neen, niet alle Vlaamse werkers zijn voor de splitsing van het land. Veel kiezers van de N-VA willen op deze manier hun ontevredenheid uitdrukken tegenover een federale Staat die enkel de belangen van de banken en van de rijksten verdedigt. Natuurlijk zijn werkers die op de N-VA stemmen, werkers die tegen hun eigen belangen stemmen. Maar hier ook hebben de socialistische partijen een zware verantwoordelijkheid, zij die al lang de socialistische ideeën hebben verraden om hun onderwerping aan de belangen van de kapitalisten te rechtvaardigen.
De traditionele Vlaamse partijen hebben bijna geen stemmen verloren ondanks hun bezuinigingspolitiek in de federale en gewestelijke regeringen. Dit toont dat veel werkers in Vlaanderen niet voor een nationalistische, bazige, antiarbeiders en antisociale N-VA hebben willen stemmen.
Maar deze stemming, zoals die op de PS, zal tegen niets beschermen. Als de methodes van de N-VA meer autoritair zijn dan die van de traditionele partijen, blijft hun politiek dezelfde: nog meer overheidsgeld voor het patronaat, door de werkende bevolking te doen betalen. Al dat verwisselbare politieke personeel staat aan dezelfde kant: die van de burgerij en van haar kapitalistische systeem.
Het is op dit terrein dat men hen zal moeten bestrijden, door onze gemeenschappelijke belangen en onze eigen eisen van werkers te verdedigen, of men nu Vlaams, Waals of uit een ander land is, tegen de kapitalisten en hun dienaars in de regeringen.