Terwijl iedereen zijn belastingaangifte ontvangt, stapelt het slechte nieuws zich op, vooral voor werkers die in 2022 werkloze periodes hebben moeten meemaken en vaak honderden of duizenden euro’s aan de fiscus moeten betalen.

In werkelijkheid persen de Staat en grote bedrijven werkers het hele jaar door af!

De overgrote meerderheid van de belastingen worden betaald door werkers. Elke maand gaat een groot deel van het loon naar de « inkomstenbelasting ». Als je meer dan €14.000 per jaar verdient, betaal je al 40% belasting en dat loopt al snel op tot 50%! Daar komen nog sociale premies bij, die volledig worden betaald met ons loon – de zogenaamde « patronale bijdragen » zijn een schijnvertoning, want het zijn de werkers die deze rijkdom hebben voortgebracht.

Daarbovenop moet je tussen 6% en 21% btw betalen, evenals accijns op koffie, benzine, tabak (80% van de prijs van een pakje sigaretten!), alcohol enzovoort.

Volgens de regering zelf zijn de voedselprijzen het afgelopen jaar met 15,51% gestegen. Zuivelproducten zijn met 24% gestegen en oliën met 20%. Wat betreft de elektriciteits- en gasrekeningen, naast Engie-Electrabel dat werkers gijzelt, zijn het nu de distributeur Elia en de Waalse regulator (Cwape) die de elektriciteitsrekeningen gaan verhogen, zogenaamd voor de « ecologische transitie ».

Ook in de telecomsector stijgen de tarieven. Telenet verhoogt zijn abonnementstarieven met 6% en Proximus is het tot 4%.

Aan de pomp is de prijs van een liter benzine of diesel nog steeds buitensporig hoog! Dat komt door de hebzucht van de grote olietrusts zoals Total, BP, Shell en Exxon Mobil, die winstrecords boeken door geld uit de zakken van werkende mensen te kloppen. Hierdoor moeten veel werkers hun auto opgeven om naar het werk te gaan, of voor sommigen zelfs stoppen met werken!

Ook in oorlogen zijn het de werkers die het gelag betalen. In Oekraïne, Ethiopië, Soedan en vele andere landen zijn zij degenen die sterven aan het front, lijden onder ontberingen en bombardementen. In België en andere geïndustrialiseerde landen bereiden regeringen de bevolking voor op oorlog. De rekrutering begint al op jonge leeftijd. Vanaf het vierde jaar van de middelbare school kunnen leerlingen kiezen voor « defensie- en veiligheidsberoepen » en de regering wil nu jonge werklozen naar een  » dienst van collectief nut » sturen waar ze worden opgeleid in een militair kader.

Met het belastinggeld van de werkers geven regeringen steeds meer cadeautjes aan grote bedrijven. In België zijn de subsidies aan bedrijven in 20 jaar met 50% gestegen! Maar dat is nog niet alles: bedrijven zouden elk jaar 9 miljard ontvangen aan loonsubsidies (5% van de totale lonen!) via IBO, Activa, PFI-contracten, enz.

Sinds het begin van de oorlog in Oekraïne hebben regeringen de overgang naar een « oorlogseconomie » aangekondigd en de militaire budgetten drastisch verhoogd. De Belgische regering gaat tussen nu en 2030 minstens 14 miljard investeren in het leger, dat is 400 miljard voor Frankrijk over 7 jaar en 100 miljard voor Duitsland nu. De VS hebben dit jaar minstens 858 miljard uitgegeven aan oorlog!

Deze politiek is de dictatuur van de grote kapitalistische groepen. De wapenhandelaren hebben hun orderboeken vol voor de komende jaren. De anderen keren recorddividenden uit dankzij de winsten die ze hebben gemaakt door middel van prijsstijgingen en overheidssubsidies.

Voor deze kapitalisten is belasting betalen uit den boze. Met hun leger van belastingexperts en hun duizenden banden met de overheid ontduiken ze het grootste deel van hun belastingen. In 2020 ging er bijvoorbeeld minstens €383 miljard van België naar belastingparadijzen! Dat is genoeg om elke volwassene in het land meer dan €40.000 te geven!

Dit alles leidt de maatschappij de muur in! De werkers creëren alle rijkdom en buiten niemand uit, maar ze staan onder de dictatuur van de kapitalisten: ze betalen voor alles en zitten gevangen tussen stijgende prijzen, belastingen en oorlog. Om vrij te kunnen ademen moet de dictatuur van de kapitalistische klasse omvergeworpen worden. Werkende mensen zorgen ervoor dat alles werkt in deze maatschappij, zij moeten het besturen! Zij staan in de fabrieken, in de bedrijven, in de banken. Zij zijn degenen die het beste weten hoe ze deze maatschappij rationeel kunnen leiden, in het belang van iedereen.

Afgelopen weekend kwam de G7-groep van ‘s werelds zeven machtigste Staten
bijeen in Hiroshima, Japan, een stad die op 6 augustus 1945 in een flits werd
vernield door een Amerikaanse atoombom. De vertegenwoordigers van de
Verenigde Staten, Canada, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië,
Japan en de Europese Unie toonden hun ernstige gezichten voor de camera’s van
de wereld… alvorens terug te keren naar de agenda: oorlog! Economische oorlog
en simpelweg oorlog.
Wat een hypocrisie! De leiders van de Verenigde Staten doen zich voor als de
hoeders van de vrede tegen het Rusland en China van Poetin, maar zij zijn de
enige grootmacht die de atoombom heeft gebruikt: 140.000 doden in Hiroshima
en drie dagen later 60.000 in Nagasaki!
De twee bommen op deze volkssteden van Japan, die de oorlog al hadden
verloren, en de golven van « klassieke » Amerikaanse bombardementen, met name
op de arbeiderssteden Dresden, Hamburg, Berlijn… die 2 of 3 keer zoveel burgers
verpletterden en verbrandden, waren bedoeld om de bevolking te terroriseren, om
te voorkomen dat deze 2e Wereldoorlog zou eindigen zoals de 1e, met
arbeidersrevoluties zoals in Rusland.
Het was ook een bevestiging dat de Verenigde Staten de echte winnaar van de
oorlog waren en voortaan de dominante macht en politieman van de wereld
zouden zijn.
Vandaag zijn de vijanden van gisteren, het Japanse, Duitse en Amerikaanse
kapitalisme, bondgenoten tegen Rusland en China. Zogenaamd voor de vrede
lanceren de kapitalistische heersers intensieve wapenprogramma’s, leveren ze
steeds meer dodelijke wapens aan het anti-Russische Oekraïense regime van
Zelensky en vermenigvuldigen militaire bases rond China.
Oorlog is een integraal onderdeel van het kapitalistische systeem, gebaseerd op
concurrentie en winstbejag. De militaire confrontatie ligt in het verlengde van de
voortdurende economische oorlog tussen de kapitalistische trusts om de controle
over grondstoffen, productieketens en markten op wereldschaal.
De oorlog in Oekraïne is geen uitzondering. Europese en Amerikaanse leiders
verklaren dat zij een klein land moeten verdedigen dat wordt aangevallen door zijn
machtige buurman. Alsof Oekraïne niet al minstens dertig jaar het toneel is van de
confrontatie tussen de VS en Rusland! Alsof het kapitalistische kamp achter de
NAVO de Oekraïense troepen belangeloos uitrustte, trainde en informeerde!

Het Rusland van Poetin is net als het China van Xi Jinping of zelfs het Oekraïne
van Zelensky een dictatuur. Maar dat is niet de reden voor de oorlog tegen
Rusland en de aan China opgelegde handelsbeperkingen. Dit is slechts het
gevolg van de economische rivaliteit tussen deze grootmachten. De arbeiders
hoeven geen partij te kiezen voor een van beide, ze moeten vechten tegen hun
regering, die ook betrokken is bij de oorlog, en zich voorbereiden op de
omverwerping van het kapitalistische systeem dat hiervoor verantwoordelijk is.
Ook hier, in een rijk land waar het aantal multimiljardairs voortdurend toeneemt,
wordt een oorlog gevoerd. Het is de oorlog van de burgerij tegen de arbeiders,
tegen de arbeiders in de fabrieken, de bedienden in de winkels, in het vervoer, in
de ziekenhuizen, in het onderwijs… en tegen de vluchtelingen uit de arme landen,
die de armste van de bevolking zijn.
Het kapitalisme brengt meerdere dictaturen voort! Het voedt eindeloze oorlogen in
Afrika, het Midden-Oosten en Azië, en doet dat nu weer in Europa. Het stort hele
regio’s in de armoede en verdrijft honderden miljoenen vrouwen, mannen en
kinderen uit hun huizen en maakt van hen paria’s. Het is een permanente sociale
oorlog tegen de volkeren die regelmatig tot pure oorlog leidt.
Ook al is België geen beslissende macht, zijn regering is volledig betrokken bij de
voorbereiding van de oorlog, samen met de andere Westerse mogendheden; een
oorlog die niet zal zijn voor de zogenaamde democratische waarden, maar om de
handhaving van hun systeem van overheersing op te leggen. Het is aan ons om
nee te zeggen tegen deze kapitalistische orde, die voor ons vandaag de
verslechtering van onze levensomstandigheden betekent en morgen misschien
het meeslepen in een oorlog.
De oplossing tegen deze barbarij kan alleen van de gewone mensen komen, van
de werkers die de enige klasse vormen die de macht uit de handen van de
kapitalisten kan rukken en een wereld kan bouwen zonder uitbuiting en zonder
oorlog voor de markten, die tot simpelweg oorlog leidt.

De directie van Delhaize heeft van een rechter het verbod op stakingspiketten verkregen. Hier, net als elders, aarzelen de bazen niet om de rechtbank te gebruiken om voet aan de grond te krijgen. Werkers kunnen niet vertrouwen op de wet om het stakingsrecht te doen naleven. Zeker niet tegenover een multinational als Delhaize!

De eigenaren en de directie van de grote groepen opereren hand in hand met andere kapitalisten, de media, rechters, ministers en andere Staatsambtenaren. Daarom vinden de aanvallen op de distributiesector bedrijf voor bedrijf plaats, onder het medeplichtige oog van regering, justitie en pers.

Om deze kapitalisten en regeringen te doen terugkrabbelen, volstaat het vaak niet meer om de portefeuille van één enkele groep, zoals Delhaize, aan te tasten, zelfs niet om een symbolisch gebaar te maken, al was het maar om de syndicale leidingen tevreden te stellen. De multinationals zijn sterker dan de werkers, die het zonder loon moeten doen om te staken!

Delhaize, bijvoorbeeld, maakte het grootste deel van zijn winst van 2,5 miljard in 2022 buiten België. Bovendien beschikken deze bedrijven over kasreserves waarmee ze een inkomensverlies vaak veel langer kunnen opvangen dan een werkend gezin. Bovendien, zoals we zien bij Delhaize, wat de strijdende werkers te wachten staat zijn de deurwaarders en politieagenten: daar moeten we op voorbereid zijn! Door sterker te zijn!

Dus om een krachtsverhouding op te bouwen, is er maar één weg: ermee beginnen de strijd uit te breiden naar andere bedrijven, naar andere sectoren.

De dag dat een grote groep, zoals Delhaize, buigt, is de dag dat zijn directie een paniektelefoontje krijgt van andere bazen, zoals die van Colruyt, Carrefour, Audi, Volvo,… die de staking zien uitbreiden naar hun eigen bedrijf en een beweging van alle werkers vrezen.

Dit is waar de leiders van het kapitalisme echt bang voor zijn, veel meer dan het verlies van een paar miljoen euro… De kleine minderheid van uitbuiters weet dat het veel moeilijker wordt om weerstand te bieden wanneer de gigantische kracht van de meerderheid van de uitgebuitenen opkomt.

Dus om ons te verdedigen tegen franchising, ontslagen, helse werktempo’s en loonverlies is er geen andere oplossing dan andere bedrijven en andere sectoren bij de strijd te betrekken. Dit betekent het aanspreken en overtuigen van werkers uit andere bedrijven en uit arbeiderswijken, al degenen die bereid zijn tot een bewuste en vastberaden klassenstrijd.

Om hen te overtuigen is het ook noodzakelijk de slogans en de eisen te verbreden! We kunnen problemen hebben die verschillend lijken: franchising, ontslagen, lonen, werktempo’s, enz. maar ze komen allemaal neer op vechten tegen de verhoging van de winsten van de bazen ten koste van de werkers. Je kunt verschillende eisen hebben in dezelfde strijd.

Alleen oproepen tot solidariteit, tot goede wil, kan niet volstaan om de beweging uit te breiden, zeker niet nu de dreigementen van de bazen zich vermenigvuldigen. Anderzijds, aangezien alle werkers dezelfde belangen hebben, hebben ze er allemaal baat bij zich aan te sluiten bij een staking die haar doelstellingen heeft uitgebreid tot die van de hele arbeidswereld. Zoals het eisen van hogere lonen, reële indexering onder controle van de werkers, een verbod op ontslagen, het verdelen van het werk onder iedereen en het openen van de boekhouding om te zien waar het geld naartoe gaat!

Maar dit vooruitzicht komt niet van de vakbonden. Zij staan machteloos als de economische strijd niet volstaat, als de tegenstander de regering en de multinationals zijn. Dit vooruitzicht kan alleen komen van arbeidersmilitanten die beseffen dat een algemene strijd tegen de kapitalisten nodig is. Het kan alleen komen van hen die, wanneer de staking begint, bereid zijn het idee te verdedigen om de strijd uit te breiden, onder controle van de werkers zelf!

Zulke arbeidersactivisten, georganiseerd in een communistische en revolutionaire partij, ontbreken overal. Het zijn dus de syndicale leidingen die het voortouw nemen in de bewegingen, maar zij zijn niet in staat een algemene strijd tegen de bazen en het kapitalisme voor te stellen. De wederopbouw van de communistische partij, die het politieke werk van arbeidersmilitanten verzamelt en organiseert, is broodnodig voor de arbeidswereld!

Want de crisis wordt alleen maar erger. De aanvallen van de bazen op lonen, banen en werkloosheidsuitkeringen nemen toe en als er niets verandert, zal de situatie van de werkers alleen maar verslechteren.

In het licht van de crisis en het risico van veralgemening van de oorlog die dreigt, is het dus dringend noodzakelijk de komende strijd voor te bereiden!