Johnny Thijs, de CEO van BPost die zijn ontslag heeft gevraagd, is genomineerd voor « manager van het jaar » door de Trends magazine.
Thijs had zijn ontslag aangekondigd na de poging van de regering om de lonen van de topmanagers te beperken bij bedrijven waarvan de overheid nog voor een stuk aandeelhouder is. Zijn loon moest zo van 1,1 miljoen per jaar naar 650.000 overgaan, wat nog steeds het equivalent van 28 lonen van postbodes betekende. Het loon van een postbode bedroeg in 2012 inderdaad bruto 1670 €, dus ongeveer 23.000 per jaar, met vakantiegeld en eindejaarspremie inbegrepen.
Thijs eiste deze hoge salaris omdat hij sinds 2002, zijn eerste jaar bij BPost, bijna 18.000 banen heeft geschrapt (in voltijdse equivalenten). Van de 44.000 postbodes in 2000 zijn er nog maar 26.500 voltijdse die overblijven. De mensen die op pensioen zijn ver-trokken zijn niet vervangen, veel activiteiten zijn in onzekere banen veranderd. De werklast is enorm ver-zwaard, en de rondes van de postbodes worden op de seconde na getimed. Een statuut werd uitgevonden voor « low cost » postbodes: het zijn « hulppostbo-des » die niet hetzelfde loon krijgen als de statutaire postbode, die trouwens al niet veel krijgen. En hon-derden postkantoren zijn gesloten.
Deze sociale vernietiging is samengegaan met een walgelijke campagne tegen de zogenaamde bevoor-rechte ambtenaren van de Post die luiwammes zijn en die veel te duur zouden kosten om « competitief » te zijn volgens Thijs, die voor zijn kant heeft verklaard dat hij niet voor 290.000€/jaar zou opstaan…
Zo heeft Thijs, die de privatisering en de beurs-gang van de Post geleid heeft, elk jaar honderden miljoenen euro winst kunnen generen voor het investeringsfonds CVC dat aandeelhouder van BPost is.
Thijs, zoals zijn ambtgenoot Bellens, oud-voorzitter van Belgacom, heeft veel steun gekregen uit de patronale kamp. Dit is geen verrassing, maar het gaat over veel meer dan een steun over het loon van de topmanagers. Want de politiek die hij bij de Post heeft gevoerd is zeer representatief van de aanval die het patronaat zelf in alle privé bedrijven voert, en die de Staat in de hele openbare sector voert, in het bijzonder in de overheidsbedrijven die naar de privatisering worden geleid.
En met deze antisociale politiek willen het patro-naat en de ministers in hun dienst zeer zeker doorgaan en sneller zelfs. Want in tijden van stagnerende economie blijft er maar één oplossing om elk jaar de aandeelhouders equivalente of hogere dividenden uit te delen : nog meer winst uitpersen uit de werkers, door hen nog meer te laten werken, voor een kleiner loon. En daar gaat het om miljarden euro meer voor de aandeelhouders … en minder voor de werkers.
De huidige anti-PS campagne die door het deel van het patronaat werd begonnen na het ontslag van Thijs is precies de uitdrukking van deze patronale strijdlustigheid.
Nochtans heeft de PS in de regering de kapitalisten even goede diensten bewezen als de oud-voorzitter van BPost waarvan de liberalisering door Di Rupo zelf werd begonnen, toen hij minister van de ambtenarenzaken was. Nu hebben Di Rupo en zijn regering de grootste besparingen van de geschiedenis beslist op kap van de bevolking. Ze hebben een Staatshervorming beslist die eigenlijk een grootschalig besparingsplan is en dat voor de komende 10 jaar schadelijke gevolgen zal hebben.
Maar de patroons willen steeds meer. En jammer als de PS haar kiezers teleurstelt en zelfs geen kleine symbolische daad kan doen, zoals die van het beper-ken van de lonen van topmanagers. Nochtans zou deze maatregel niets in vraag stellen : noch de winsten, noch de privatiseringen, noch de macht van de kapitalisten, noch de daling van de lonen.
Tegenover de willoosheid van de minister van overheidsbedrijven Labille om de beslissing van de regering over het beperken van de lonen van de top-managers toe te passen, reageert het patronaat zoals om het even welke baas tegenover om het welke be-diende die zijn instructies niet correct zou hebben toegepast : door eraan te herinneren dat zij de bazen zijn en niet omgekeerd.
Deze macht en deze arrogantie zal het patronaat enkel verliezen tegenover de collectieve actie van de werkers wanneer ze klaar zullen zijn om hun belan-gen te verdedigen met evenveel vastbeslotenheid als het patronaat hun winsten verdedigt. Want per slot van rekening zijn de kapitalisten niets zonder het werk van miljoenen werkers.
De kapitalisten zijn bereid de werkers tot de werkloosheid en de ellende te dwingen om hun winsten te behouden. Zich voorbereiden voor de strijd om het verbod op ontslagen op te leggen en het verdelen van het werk onder iedereen, zonder loonverlies, door van de winsten te nemen, dit is de enige goede voornemen voor 2014 die zinvol is voor de werkers !