De directie van Delhaize heeft van een rechter het verbod op stakingspiketten verkregen. Hier, net als elders, aarzelen de bazen niet om de rechtbank te gebruiken om voet aan de grond te krijgen. Werkers kunnen niet vertrouwen op de wet om het stakingsrecht te doen naleven. Zeker niet tegenover een multinational als Delhaize!
De eigenaren en de directie van de grote groepen opereren hand in hand met andere kapitalisten, de media, rechters, ministers en andere Staatsambtenaren. Daarom vinden de aanvallen op de distributiesector bedrijf voor bedrijf plaats, onder het medeplichtige oog van regering, justitie en pers.
Om deze kapitalisten en regeringen te doen terugkrabbelen, volstaat het vaak niet meer om de portefeuille van één enkele groep, zoals Delhaize, aan te tasten, zelfs niet om een symbolisch gebaar te maken, al was het maar om de syndicale leidingen tevreden te stellen. De multinationals zijn sterker dan de werkers, die het zonder loon moeten doen om te staken!
Delhaize, bijvoorbeeld, maakte het grootste deel van zijn winst van 2,5 miljard in 2022 buiten België. Bovendien beschikken deze bedrijven over kasreserves waarmee ze een inkomensverlies vaak veel langer kunnen opvangen dan een werkend gezin. Bovendien, zoals we zien bij Delhaize, wat de strijdende werkers te wachten staat zijn de deurwaarders en politieagenten: daar moeten we op voorbereid zijn! Door sterker te zijn!
Dus om een krachtsverhouding op te bouwen, is er maar één weg: ermee beginnen de strijd uit te breiden naar andere bedrijven, naar andere sectoren.
De dag dat een grote groep, zoals Delhaize, buigt, is de dag dat zijn directie een paniektelefoontje krijgt van andere bazen, zoals die van Colruyt, Carrefour, Audi, Volvo,… die de staking zien uitbreiden naar hun eigen bedrijf en een beweging van alle werkers vrezen.
Dit is waar de leiders van het kapitalisme echt bang voor zijn, veel meer dan het verlies van een paar miljoen euro… De kleine minderheid van uitbuiters weet dat het veel moeilijker wordt om weerstand te bieden wanneer de gigantische kracht van de meerderheid van de uitgebuitenen opkomt.
Dus om ons te verdedigen tegen franchising, ontslagen, helse werktempo’s en loonverlies is er geen andere oplossing dan andere bedrijven en andere sectoren bij de strijd te betrekken. Dit betekent het aanspreken en overtuigen van werkers uit andere bedrijven en uit arbeiderswijken, al degenen die bereid zijn tot een bewuste en vastberaden klassenstrijd.
Om hen te overtuigen is het ook noodzakelijk de slogans en de eisen te verbreden! We kunnen problemen hebben die verschillend lijken: franchising, ontslagen, lonen, werktempo’s, enz. maar ze komen allemaal neer op vechten tegen de verhoging van de winsten van de bazen ten koste van de werkers. Je kunt verschillende eisen hebben in dezelfde strijd.
Alleen oproepen tot solidariteit, tot goede wil, kan niet volstaan om de beweging uit te breiden, zeker niet nu de dreigementen van de bazen zich vermenigvuldigen. Anderzijds, aangezien alle werkers dezelfde belangen hebben, hebben ze er allemaal baat bij zich aan te sluiten bij een staking die haar doelstellingen heeft uitgebreid tot die van de hele arbeidswereld. Zoals het eisen van hogere lonen, reële indexering onder controle van de werkers, een verbod op ontslagen, het verdelen van het werk onder iedereen en het openen van de boekhouding om te zien waar het geld naartoe gaat!
Maar dit vooruitzicht komt niet van de vakbonden. Zij staan machteloos als de economische strijd niet volstaat, als de tegenstander de regering en de multinationals zijn. Dit vooruitzicht kan alleen komen van arbeidersmilitanten die beseffen dat een algemene strijd tegen de kapitalisten nodig is. Het kan alleen komen van hen die, wanneer de staking begint, bereid zijn het idee te verdedigen om de strijd uit te breiden, onder controle van de werkers zelf!
Zulke arbeidersactivisten, georganiseerd in een communistische en revolutionaire partij, ontbreken overal. Het zijn dus de syndicale leidingen die het voortouw nemen in de bewegingen, maar zij zijn niet in staat een algemene strijd tegen de bazen en het kapitalisme voor te stellen. De wederopbouw van de communistische partij, die het politieke werk van arbeidersmilitanten verzamelt en organiseert, is broodnodig voor de arbeidswereld!
Want de crisis wordt alleen maar erger. De aanvallen van de bazen op lonen, banen en werkloosheidsuitkeringen nemen toe en als er niets verandert, zal de situatie van de werkers alleen maar verslechteren.
In het licht van de crisis en het risico van veralgemening van de oorlog die dreigt, is het dus dringend noodzakelijk de komende strijd voor te bereiden!