Wekelijks worden nieuwe ontslagen aangekondigd als een klap op het hoofd van de arbeidersklasse. 115 banen bij Yara (Bergen), 100 bij Umicore (Olen en Brussel), 350 bij Syensqo, 500 bij Agfa (Antwerpen), en nog veel meer… De bazen, waaronder kapitalistische groepen die op miljardenwinsten zitten, voeren een sociale oorlog tegen de werkers.

Bij Audi – Brussel bieden de aandeelhouders alleen belachelijke ontslagvergoedingen die nog niet eens een jaarloon bedragen. En er wordt helemaal niets aangeboden aan werkers van toeleveringsbedrijven, waarvan sommige in handen zijn van multimiljardairs. 

Het is duidelijk dat de ontslagen van vandaag, door de levensstandaard van mensen verder te verlagen, de consumptie zullen verminderen en de weg vrijmaken voor nog meer ontslagen morgen. Het kapitalisme en zijn drang naar steeds grotere winsten bereiden de weg voor massawerkloosheid en chaos in de samenleving.

Tienduizenden werkers in de privésector hebben hun baan verloren sinds het begin van het jaar. En een gelijkaardig aantal overheidswerkers of van wie het loon afhangt van overheidssubsidies, dreigen ook hun baan te verliezen: contractarbeiders in het Waals Gewest, APE-contracten in gemeenten, provincies, rusthuizen, ziekenhuizen, thuishulpdiensten, enz.

Waar vind je een baan als er overal banen geschrapt worden? En de toekomstige regering wil de werkloosheidsuitkeringen beperken tot twee jaar! Ze wil ook de loonindexering afschaffen of beperken. De bedreigingen voor banen en lonen treffen alle categorieën werkers en niemand kan denken dat hij er immuun voor is. Er is een collectieve mobilisatie van werkers nodig om het patronale offensief, dat door regeringen wordt gesteund, terug te dringen.

Toch reageren de vakbonden op een versnipperde manier. Op 16 september: een vakbondsdemonstratie voor de industrie in Brussel. 1 oktober: vakbondsactie in de schoonmaak-, beveiligings- en cateringsector. 7 november: vakbondsbetoging in de non-profit sector. 14 november: vakbondsactie van Waalse ambtenaren. 26 november: vakbondsactie van de onderwijssector van de Gemeenschap Wallonië-Brussel.

Deze versnippering, deze opzettelijke verspreiding van de kracht van de werkers is schokkend gezien de omvang van de aanvallen. Veel werkers denken er zo over. Iedereen voelt zich machteloos tegenover iets dat sterker is dan hij of zij. Er is een collectieve organisatie nodig voor iedereen die zijn baan dreigt te verliezen.  

Werkers zorgen ervoor dat alles werkt in een mondiale economie. Ze gebruiken de modernste communicatiemiddelen en vervoeren elke dag miljoenen mensen en goederen per boot, vliegtuig, trein en vrachtwagen. Ze beheren ook de boekhouding van bedrijven, waaronder die van multinationals!

Ze hebben de middelen om zich te organiseren om hun belangen te verdedigen, tegen de kapitalisten en hun regeringen, tegen ontslagen, voor het verdelen van het werk onder iedereen, voor hogere lonen en pensioenen, door te putten uit geaccumuleerde winsten.

Maar zodra werkers proberen zichzelf te verdedigen, proberen de syndicale leidingen hen in hokjes te stoppen per categorieën, per sector, per bedrijf. Erger nog, de verdeling op de werkvloer blijft bestaan tussen werkers en onderaannemers, vaste en tijdelijke contracten, ambtenaren en contractarbeiders. Collega’s die elkaar elke dag op het werk zouden moeten helpen, worden van elkaar gescheiden en tegen elkaar opgezet als het erop aankomt voor hun collectieve belangen te vechten!

Syndicale leiders willen de macht van de kapitalistische klasse niet uitdagen. Ze stellen het recht van aandeelhouders om winst te maken boven het recht van werkers op loon. Ze zijn verbonden aan politieke partijen die het kapitalisme verdedigen.

Dit beleid en deze verdeeldheid zijn suïcidaal voor de vakbonden. Maar werkers kunnen zich niet laten meeslepen in deze zelfmoord. Hun leven staat op het spel, evenals de belangen van de samenleving als geheel en haar toekomst.

Om deze obstakels te overwinnen moeten werkers die zich bewust zijn van de noodzaak om de collectieve belangen van werkers te verdedigen, zich organiseren in een revolutionaire partij die de arbeidersklasse een leiding zal geven die opgewassen is tegen de noodzakelijke strijd tegen het kapitalisme.