Onder de demonstranten van 14 oktober bevonden zich werklozen die hun uitsluitingsbrief hadden ontvangen, vervroegd gepensioneerden die ontdekten dat hun pensioen met honderden euro’s was verlaagd, en ouders van studenten die hoger inschrijvingsgeld zullen moeten betalen.
“Meer laten werken voor minder loon”, dat is het motto van deze regering die in dienst staat van het patronaat.
De ministers helpen het patronaat gewoon om de werkers steeds meer onder druk te zetten. De regering maakt ontslagen gemakkelijker door de opzegtermijn te verkorten en tegelijkertijd tienduizenden werklozen uit te sluiten om hen te dwingen de slechtste banen te accepteren. Het doel is om lagere lonen op te leggen en bazen in staat te stellen nog meer flexibiliteit en werkdruk te eisen. Terwijl de arbeidsomstandigheden vandaag de dag al veel te zwaar zijn!
Werkers moeten zich verdedigen!
Er zijn al stakingen in Ikea-winkels om te protesteren tegen de toenemende werkdruk. De werkers van Alysse Food in Seneffe hebben meer dan drie weken gestaakt na de aankondiging van collectieve ontslagen, terwijl ze deel uitmaken van een miljardenconcern! De werkers van de Clarebout Potatoes-fabrieken in Frankrijk, Henegouwen en West-Vlaanderen staken om zich te verdedigen tegen een familie van aandeelhouders die miljarden verdient aan de verkoop van haar bedrijf aan een Amerikaanse groep.
Deze reacties blijven voorlopig geïsoleerd. De syndicale leidingen remt de bundeling van de strijd af door de mobilisaties te versnipperen. Dat is precies het tegenovergestelde van wat er zou moeten gebeuren.
In werkelijkheid willen de syndicale leidingen de werkers niet helpen om hun strijd te verenigen en te verdiepen. De syndicale leidingen zijn vooral bezorgd om de woede onder controle te houden: ze willen het patronaat niet laten boeten. Hun beleid is erop gericht om te doen geloven dat de oplossing een goede “linkse” regering zou zijn, met de socialisten gesteund door de groenen, of zelfs de PVDA. De syndicale leidingen beweren dat een dergelijke regering zou luisteren naar de behoeften van de werkers, of op zijn minst “minder slecht” zou zijn. Dat is een leugen die alleen maar dient om de ontevredenheid van de werkers af te leiden naar de verkiezingen, terwijl de echte kracht van de werkers ligt in het organiseren en mobiliseren in de bedrijven, waar zij de rijkdom creëren.
Geen enkele regering, rechts of links, zal opkomen voor de belangen van de werkers en de armen. De regeringen van Macron in Frankrijk, Geert Wilders in Nederland, Merz in Duitsland, Starmer in het Verenigd Koninkrijk en Trump in de Verenigde Staten hebben niet dezelfde politieke kleur. Toch voeren ze allemaal, in verschillende vormen, een offensief beleid tegen de werkende klasse.
Politici gebruiken de Staatsschuld als excuus voor bezuinigingen? Leugens! De waarheid is dat deze regeringen geld nodig hebben omdat ze zich voorbereiden op oorlogen en de bevolking willen laten betalen voor de militaire uitgaven. Deze oorlogen zijn niet bedoeld om de bevolking te verdedigen, maar om de kapitalisten te helpen in hun concurrentiestrijd voor de markten, rijkdommen en de hegemonie over Oekraïne, het Midden-Oosten, Afrika…
Om de militaire budgetten te verhogen, wil elke regering vandaag de dag een deel van het pensioen van de moeder, de ziekte-uitkering van de vader en de werkloosheidsuitkering van de broer afpakken, om morgen de zoon in het leger in te lijven en hem als kanonnenvoer te gebruiken!
De toekomst van het kapitalisme heeft voor alle volkeren alleen maar een leven van ellende en oorlog in petto. In arme landen nemen de opstanden tegen deze realiteit toe, in Nepal, Marokko en Madagaskar. De jeugd kan de arrogantie van de rijken niet langer verdragen, terwijl hun families worden geconfronteerd met ellende, werkloosheid, een gebrek aan huisvesting en vervallen scholen, ziekenhuizen en openbare diensten!
De moordpartijen en de onteigening van Palestijnse gronden maken miljoenen mensen woedend, die hun solidariteit betuigen met de slachtoffers van deze onderdrukking.
De situatie in België, net als overal ter wereld, vereist een krachtige strijd van de werkers. En het doel van stakingen en demonstraties kan niet alleen zijn om het ene politieke team in de regering te vervangen door een ander! Het is de macht die de werkers moeten grijpen, door die weg te nemen van de kapitalisten.
Een strijd die zich in die richting ontwikkelt, kan alleen ‘van beneden uit’ ontstaan. Om te beginnen moeten de werkers zich organiseren en hun eigen strijd tegen uitbuiting controleren, zelfs als dat betekent dat ze de syndicale leidingen moeten passeren die weigert het kapitalistische systeem ter discussie te stellen.