Op 7 oktober verdedigde premier De Wever op de universiteit van Gent de bezuinigingsmaatregelen van zijn regering onder het voorwendsel dat ze “de ineenstorting van de welvaartstaat” wilden voorkomen. Volgens hem zijn de massale aanvallen op de werkers, de uitsluiting van werklozen, de verlaging van de pensioenen, de aanvallen op het nachtwerk… absoluut noodzakelijk.
Dat is een leugen. De toename van de arbeidsproductiviteit en de bevolkingsgroei zouden de vergrijzing van de bevolking kunnen compenseren en zouden nog steeds voldoende zijn om de sociale budgetten te verhogen. Maar de rijkdom die door de arbeiders wordt geproduceerd, wordt steeds meer in beslag genomen door een minderheid van kapitalisten. De rijken worden buitensporig rijk, terwijl het grootste deel van de bevolking verarmt.
Er is dus geen budgettaire noodzaak voor bezuinigingsmaatregelen. Het probleem is niet een gebrek aan middelen of geld (er is nog nooit zoveel geweest), maar dat de kapitalisten van de Staten eisen dat ze bezuinigen op lonen, pensioenen, gezondheidszorg en alle sociale uitgaven.
En dat wordt aanvaard door iedereen die beweert “verantwoordelijk” te zijn voor het beheer van het kapitalisme. Daarom zijn zij ervan overtuigd dat hervormingen ten koste van de levensstandaard van de bevolking noodzakelijk zijn: zowel in de regeringspartijen als in de oppositiepartijen, en zelfs bij de syndicale leidingen. Niemand beweert zich te verzetten tegen de kapitalistische belangen, integendeel… Ze beweren alleen dat ze het kapitalistische beleid op een andere manier toepassen, door het geld ‘hier’ te halen in plaats van ‘daar’, maar altijd vooral de bevolking te laten betalen en de kapitalisten zo min mogelijk!
Veel PS-kiezers verwachten niet dat ze aan het patronale beleid en de bezuinigingsmaatregelen zullen ontsnappen, maar hopen alleen dat deze ‘minder erg’ zullen zijn als er socialistische ministers in de regering zitten.
Het probleem is dat dit al meer dan veertig jaar zo gaat. En dat ‘minder erg’ na ‘minder erg’, ‘hervorming’ na ‘hervorming’, een algemene achteruitgang van de levens- en arbeidsomstandigheden is die door de bourgeoisie wordt opgelegd, een terugkeer naar de 19e eeuw! Als de krachtsverhoudingen niet veranderen, is dat wat de volgende generatie te wachten staat!
Vandaag de dag worden werkers verarmd door bezuinigingsmaatregelen en ontoereikende lonen en pensioenen in het licht van stijgende prijzen. Ondertussen wordt de minderheid van de superrijken steeds rijker, en verhogen regeringen hun militaire budgetten en voeren ze hun nationalistische en oorlogszuchtige retoriek op ter voorbereiding op oorlog. Dit zijn de twee kanten van het beleid van de kapitalistische klasse in reactie op de crisis van het hele systeem.
Het enige dat ‘hervormd’ moet worden, of eigenlijk omvergeworpen, is dit kapitalistische systeem dat wordt geleid door miljardairs die niet werken, maar hun macht gebruiken ten koste van de arbeiders die rijkdom creëren waarvan zij niet profiteren.