Volgens de vakbonden betoogden op 25 juni tussen 30 en 35 duizend mensen tegen het programma van de federale regering. Werkers en vakbondsmilitanten uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel, die samenkwamen op oproep van de vakbondsleiders, hekelden de hervormingen van de werkloosheid, de pensioenen, de nachtarbeid, enz. al deze aanvallen die worden uitgevoerd tegen de leef- en werkomstandigheden van de arbeidersklasse!
Velen betreurden het dat ze met meer waren, want aan de kaak stellen is niet genoeg en het wordt dringend om zich collectief te verzetten tegen deze hervormingen!
Maar hoe?
Een metaalwerker uit Vlaanderen stelt voor: “We hebben een linkse regering nodig, Vooruit-PVDA”, maar tijdens de discussie legde hij uit dat hij zich geen illusies maakte: “Het is waar dat als Vooruit in de regering zit, het nog steeds dezelfde kant op gaat, ook al ziet het er niet zo slecht uit”, en hij beaamde: “Ja, helaas verandert er uiteindelijk niets voor onze kinderen omdat de hervormingen nog steeds worden opgelegd”. Dus wat moeten we doen? “We moeten echt met z’n allen staken”, met andere woorden niet voor één dag en niet bedrijf voor bedrijf, maar dat willen de syndicale leidingen niet.
Een jonge arbeider van een koelkastproductiebedrijf legde uit: “Ik denk niet dat er een oplossing zit in de politieke partijen die aan de regering willen meedoen”, en hij bevestigde zelf dat “het allemaal marionetten van de miljardairs zijn”! Deze jonge werker zegt nog: “Ik weet niet eens of er een oplossing is”, “Ik ben hier omdat ik niet wil zwijgen”, “de regering verarmt ons om wapens te kopen”! Hij is het ermee eens dat “een revolutie de problemen zou oplossen”, ook al lijkt dat vandaag ver weg, zelfs utopisch.
Hoe het ook zij, in elk van de discussies was het goed om de kern van het probleem te bespreken: hoe zwaar de kapitalistische macht weegt op de samenleving. Een militant legde uit dat “het probleem is dat we daar nooit over praten, dus is het onmogelijk om het eens te worden over een echt strijdplan, een echt perspectief”, en dit idee werd interessant gevonden.
Maar als het aankomt op het aan de kaak stellen van de macht van de kapitalisten en het organiseren van de volgende strijd die nodig is om de hervormingen tegen te gaan, kunnen de arbeiders niet rekenen op hun syndicale leidingen. In plaats van de macht van de kapitalisten aan te klagen, beweert de voorzitter van het ABVV, Bodson, dat deze hervormingen “communautair” zijn, dat het aanvallen zijn van de Vlaamse partijen op de Waalse werkers! Alsof de Vlaamse werkers niet ook aangevallen worden, alsof het programma van de regering niet dat van de financiële markten is! Dezelfde Bodson doet liever een beroep op de Franstalige partijen dan op de werkende klasse om zich te verzetten tegen de hervormingen onder leiding van Arizona… maar dat is gewoon een rookgordijn.
Een echte strijd tegen de hervormingen kan alleen van de arbeiders zelf komen, of ze nu Franstalig, Vlaams of zelfs buitenlands zijn. De syndicale leidingen van hun kant willen alleen maar mobiliseren om hun plaats in de zogenaamde “sociaal overleg” te verdedigen.
Vandaag heeft de meerderheid van de werkers nog niet voldoende vertrouwen in hun eigen kracht om de grenzen van de syndicale leidingen te overschrijden. Degenen die dit begrijpen wanhopen soms dat ze hun collega’s niet zien mobiliseren. Maar dat zal uiteindelijk wel gebeuren, want de situatie wordt alleen maar slechter! Ondertussen moeten al diegenen die zich er al van bewust zijn dat er geen andere uitweg is dan te mobiliseren, zich organiseren om hun collega’s aan te spreken.
De syndicale leidingen roepen op tot de volgende demonstratie op 14 oktober 2025. Het is aan de werkers zelf om hun collega’s en familieleden te laten demonstreren, niet achter de slogans van de vakbond, maar achter hun eigen eisen!