Deze politici, die de ene na de andere op heterdaad betrapt worden, dat is weerzinwekkend. Vooral omdat dezelfden ons vroegen om ons gerust te stellen met wat we krijgen, te lage lonen, erbarmelijke pensioenen, werkloosheidsuitkeringen die niet volstaan om te leven.
Maar met de aankondiging van Lutgen en de breuk van de CDH met de PS in Wallonië en in Brussel krijgen we nu een tweede seizoen, met een brandschoon CDH… dat bereid is een coalitie te vormen met de MR, die in de Kazakhgate verwikkeld is, met verduistering van fondsen en het omzeilen van justitie! Daarbovenop zijn er beledigingen naar collega’s van andere partijen, en onderhandelingen achter de deuren voor posten die nu vacant staan… Een serie over het gewone leven van de burgerij die enkel tegen de borst kan stuiten van zij die hun brood verdienen door te werken.
Maar achter het gebabbel over de ethiek in de politiek en het cumulverbod van mandaten gaat het er vooral over een nieuwe meerderheid in de Waalse, Brusselse en gemeenschappelijke regeringen, die vandaag stilzitten omwille van de PS-zaken, weer op poten te zetten om hun aanval door te voeren tegen de bevolking, en zelfs om die te versnellen.
De werkers uit de overheidsdiensten trappen daar niet in en ze hebben de boodschap van Lutgen wel goed verstaan toen hij zei: “dit zal in het bijzonder kunnen door een drastische vermindering van de overheidsinstellingen”. Misschien zullen ze het aantal zeer goede beloonde mandaten die de politici zich onder vriendjes verdelen werkelijk verminderen, maar het is vooral de vermindering van posten van werknemers van de overheidsdiensten die een nuttig werk doen en de besnoeiing van hun pensioen, die op het programma zullen staan.
En de werknemers uit de overheidssector zullen niet alleen staan: wat dan over het kindergeld? Wat dan over de verplichte autonomieverzekering die de regering 50 euro (om te beginnen) wil laten betalen aan alle mensen die in Wallonië verblijven, terwijl er nog geen enkele infrastructuur is om de mensen die aan autonomie verliezen te helpen?
En natuurlijk zullen de eventuele toekomstige regeringen zich niet meer dan de oude verzetten tegen de bedrijven die ontslaan, tegen de loonverlagingen en de onzekerheid die de werkers in alle sectoren ondergaan. Ze zullen de maatregelen die door het federaal genomen worden, gewoon begeleiden.
Neen, voor de werkers zit er niets goeds in de politiek van Lutgen.
De PS, vanaf het moment dat die buiten de regeringen zal zitten, zal zeker alle antisociale maatregelen van de toekomstige coalitie aan de kaak stellen, en herhalen dat de PS de minst slechte oplossing is voor de werkers.
Nochtans in een recent verleden, toen de PS nog aanwezig was, zijn er een aantal openbare diensten privé geworden, is de jacht op werklozen gestart, zijn de lonen bevroren, miljarden uitgedeeld aan het patronaat met de opeenvolgende Marshallplannen en de banken gered met miljarden…
Met of zonder de PS zal de politiek die al 30 jaar begonnen is, doorgaan: de bezuinigingspolitiek voor de werkers en de winsten voor de aandeelhouders… zolang de werkers zich zullen laten doen.
In deze maatschappij bezit een minderheid van rijke mensen de bedrijven en de banken. Zij verrijken zich door het werk van de arbeiders, bedienden, technici en ingenieurs die de rijkdom in de bedrijven produceren en daardoor de hele maatschappij laten draaien.
In deze maatschappij is het de rol van de regeringen om de burgerlijke klasse te verzekeren dat ze zich kan blijven verrijken. In tijden van crisis is de enige manier om zich te verrijken de uitbuiting te verergeren. De verrijking van de enen kan alleen door de gewone mensen te verarmen.
De werkers trappen daar niet in, en ze zullen de weg opnieuw vinden naar het enige middel dat ze hebben om hun klassenbelangen te verdedigen in de klassenstrijd die door het patronaat en zijn regeringen wordt gevoerd: hun collectieve strijd en de stakingen. Het zijn precies de spektakels die we vandaag bijwonen die de demonstratie doen van wat hun democratie waard is. Ja, het systeem moet veranderd worden. En het is door te strijden tegen de uitbuiting die men begint het te veranderen, want precies de uitbuiting is het knooppunt.