De «loonkostenhandicap», hoeveel keer hebben ze dat woord herhaald. Want voor het moment pro-beert het patronaat een nieuwe wet op te leggen die als doel heeft in de komende jaren de lonen te ver-minderen. En iedereen zit nu bezig om deze be-roemde «handicap» te becijferen. Het Planbureau schat die rond 5,1%; de patronale organisaties rond 20%; de NVA rond 25%; en de syndicale organisa-ties rond 0,5%. Een verschil in de cijfers dat vooral de vastbeslotenheid weerspiegelt van de enen en de anderen om deze loonvermindering op te leggen… of voor de syndicale leiders het tekort aan vastbe-slotenheid om zich hiertegen te verzetten.
Wat de socialistische partijen betreft, hebben ze, voor nu, geweigerd de lonen na 2014 te bevriezen. Ze voorzien ook geen nieuwe wet die “de loon-norm” zou verharden om de lonen minder te doen stijgen dan in de buurlanden, of die grotere verminderingen zou opleggen. Niet omdat ze tegen deze bezuinigingsmaatregelen ten opzichte van de werkers zijn, maar omdat ze vinden dat het beter zou zijn zo’n beslissing na de verkiezingen te nemen om niet te veel stemmen te verliezen.
Want ze gaan hier allemaal akkoord mee dat het de werkers zijn die zouden kosten, dat ze een «last» zouden zijn en dat het feit dat ze van hun loon willen kunnen leven, een «handicap» is.
En het zijn de verantwoordelijken van de crisis, de patroons die elk jaar miljarden winsten opstape-len zonder niets te doen, die zo spreken! Neen, de werkers kosten niet, ze brengen op! Het zijn de werkers die alle rijkdom creëren en de kapitalisten die ze verspillen, door fabriek tot dood te veroordelen en de werkers tot werkloosheid, omdat dit meer winst opbrengt dan de fabrieken te laten draaien. Het zijn niet de lonen die de economie belemmeren, wel de winsten!
De patroons willen ons doen geloven dat als er ontslagen overal zijn, het door het feit komt dat de lonen te hoog staan?! Een afgezaagd gezegde van afpersers dat men veel te veel heeft gehoord. De laatste dertig jaar werden de lonen door alle manie-ren belemmerd: door een paar indexsprongen in de jaren 80 en monetaire devaluaties hebben de wer-kers maanden loon verloren en ze hebben dat nooit teruggekregen; indexmanipulaties – waarvan de belangrijkste de gezondheidsindex in 1993 is ge-weest die nu geen rekening meer houdt met de olie-prijzen –hebben de loonindexering bijna inefficiënt gemaakt; de «loonnorm» van 1996 heeft alle verhoging laten afhangen van die van de buurlanden… En dat allemaal is nog niet genoeg? Omdat de patroons er steeds meer van willen hebben!
De balans van deze decennia achteruitstappen door patronale chantage is rampzalig voor heel de maatschappij. Nieuwe opofferingen aanvaarden om een systeem te redden dat niet gered kan worden zou niets anders doen dan de verlaging van de con-sumptie te verergeren, samen met de ontslagen, de fabriekssluitingen en de werkloosheid. Men moet zich voorbereiden om de slagen terug te geven. Men moet zich voorbereiden tegenover de vastbe-slotenheid van de patroons om ons voor hun winsten te doen opdraaien, onze vastbeslotenheid te stellen om onze lonen te redden!
Iedereen moet werk en loon hebben. En de eerste voorwaarde om het te garanderen is het verbod op ontslagen op te leggen! Als de verkoop daalt, moet het werk onder iedereen verdeeld worden, zonder loonverlies. De kapitalisten moeten van hun winsten nemen, de werkers mogen niet van hun lonen verliezen!
De lonen moeten naar omhoog! Met een loon van minder dan netto 1 600€ kan niemand deftig leven. Dit is wat iedereen moet krijgen. En wanneer de prijzen stijgen, moeten de lonen volgen.
De patroons zullen zeggen dat ze het geld niet hebben? Dat ze dat maar eerst bewijzen! De pa-troons weten perfect op de centjes na hoeveel de werkers verdienen. Dit houdt hen niet tegen om onze lonen te verlagen terwijl ze al niet voldoen. De werkers moeten de rekeningen van de bedrijven kunnen controleren. Men zou dan zien dat het geld om iedereen een deftig loon betalen, bestaat, en overvloedig!
De werkers die zo simpelweg hun recht op leven eisen, zullen voor onrealistisch en onverantwoordelijk uitgemaakt worden? Maar het zijn de werkers niet die onverantwoordelijk zijn, het zijn de kapitalisten die hun winsten en hun speculatie boven alle menselijk belang stellen. Ze leiden ons van crisis naar crisis en, zoals geschiedenis het getoond heeft, van ellende naar oorlog. Hen laten doen en geloven dat alles nog in orde komt, dit is onrealistisch!