De meedogenloze wet van het grootkapitaal

Terwijl Tsipras had toegegeven door zich te verplichten een nieuw bezuinigingsplan op te leggen – datgene dat de gewone mensen hadden geweigerd door neen in het referendum te stemmen – hebben de Europese Staatshoofden hun walgelijke chantage voortgezet. Het was niet genoeg dat Tsipras alles aanvaardt, ze hebben zijn overgave willen zien.

Tsipras zal niet alleen de pensioenleeftijd tot 67 optrekken, de BTW verhogen en verder privatiseren, maar hij moet dat ook gedicteerd door de Europeanen doen, en het verzameld geld zal in bewaring gezet worden als waarborg voor de nieuwe lening. Dit is niets anders dan Griekenland onder voogdij stellen.

Dit is een criminele politiek die geleid wordt tegen het Griekse volk en tegen alle uitgebuitenen uit Europa.

Deze politiek wijten aan de onverzoenlijkheid van Merkel is een bedrog. Merkel dient als excuus aan alle Europese regeringen om hun eigen bevolkingen een bezuinigingspolitiek op te leggen. Maar ze zijn allemaal medeplichtig om het Griekse volk te vertrappen. En morgen, wie gaat het zijn?

 » De Belgen of de Duitsers hoeven niet te betalen voor de Grieken » hoort men constant. Maar wat betekent dit? Er zijn geen overeenkomsten meer tussen de rijke en de arme Belgen dan tussen de rijke reders en de Griekse werkers. In Griekenland zoals hier zijn het steeds de rijken die erin slagen de belasting te ontduiken, en het is steeds aan de werkende klasse dat de factuur wordt voorgesteld. Als er mensen zijn die meer dan iedereen hebben opgedraaid voor het parasitisme van de financiën, zijn het wel de gewone mensen in Griekenland.

Wat het vergelijken van de « inspanningen » van de enen en van de anderen betreft en het gebruiken van de ellende van de Portugese of Estische werkers om de les te lezen aan de Grieken, dit allemaal bewijst van een mateloos cynisme. Tegen al deze politici die allemaal erg antiarbeiders zijn, moet men een solidariteit tussen alle werkers en alle uitgebuitenen betuigen.

De 80 miljard die voor Griekenland voorzien werden, zijn al klaar in een Europese fonds dat dat geld aan Griekenland zal lenen tegen rente. En dit zal nog het geluk van de bankiers en het ongeluk van de Grieken maken. Want dat « reddingsplan » zal niet meer dan de vorige Griekenland redden. Dit zal hem nog meer intrappen zoals de woekeraar diegene die in de schulden zit intrapt, door hem een nieuwe lening toe te staan die hem verplicht zijn huis en wagen te verkopen.

Alle deskundigen zeggen het, de felheid tegen Griekenland is absurd. Maar de krachtmeting gaat niet meer over geld, die is politiek.

De Europese leiders willen tonen dat ze meedogenloos zullen zijn met alle onderdrukten. Dat zij die hun tol aan de financiën niet willen betalen zullen twee keer gestraft worden. Dat de wet van het kapitaal boven de democratie gaat, boven het leven van miljoenen vrouwen en mannen. Hiervoor zullen de Grieken als voorbeeld dienen.

De grote mogendheden zullen er de verantwoordelijkheid voor Griekenland in een derde wereld land te hebben veranderd. Wat Tsipras betreft zal hij de verantwoordelijkheid dragen zijn belofte te hebben verraden.

Door aan de bevolking te vragen zich uit te drukken over de opofferingen die haar gevraagd werden, heeft Tsipras veel illusies opgewekt. Maar waar heeft dat hem toe gediend? Tot het versterken van zijn legitimiteit om de steun van het parlement te verkrijgen en de stemming van zijn kiezers met de voeten treden!

De mislukking van Tsipras verduidelijkt de impasse van de reformistische politiek die in Spanje door Podemos of in Frankrijk door Mélanchon of de PCF worden overgenomen.

Tsipras heeft nooit beweerd de kapitalistische orde te betwisten en de politieke belangen van de uitgebuitenen tegen hun uitbuiters te vertegenwoordigen. Hij vocht voor het eergevoel van Griekenland, om hij niet als een half-kolonie te laten beschouwen en voor het recht om met meer vrijheid te beslissen over zijn binnenlandse politiek.

Awel, zelfs dit hebben de grote mogendheden hem niet toegestaan te doen en ze hebben hem aangezet tot de verraad van zijn eigen verplichtingen!

Met de economische crisis is de klassenstrijd een meedogenloze oorlog geworden waarin de burgerij een volledige onderwerping aan de wet van het kapitaal eist. Met haar proberen te onderhandelen of haar smeken is tevergeefs. De partijen die niet beslist zijn de burgerij en de wortels van haar macht te bestrijden – de privé eigendom van de productiemiddelen, de markteconomie en de concurrentie – kunnen evenveel beloftes maken dat ze willen, ze regeren onvermijdelijk in het voordeel van het grootkapitaal.

De utopie zit niet in de kamp van de revolutionairen, die zit in het geloof dat de belangen van de uitgebuitenen en die van de burgerij kunnen verzoenen.