De overstromingen van 14 en 15 juli zijn nog maar nauwelijks voorbij, maar nieuwe zware regens dreigen de nog steeds verstopte straten en riolen te overstromen. De bewoners zijn er niet in geslaagd te ontruimen wat er nog over is van hun overstroomde huizen en land voordat er meer moeilijkheden worden verwacht, en dit is nog lang niet voorbij.
Natuurlijk huilen de ministers om de doden en zijn ze ontroerd door het lot van de slachtoffers; de Waalse minister van infrastructuur “eist opheldering”; de Waalse regering “verbindt zich ertoe de wederopbouw van Wallonië te verzekeren en te coördineren”… maar dit alles is voor de show, voor het persbericht.
De realiteit is dat in 2017 vier van de zes kazernes van de civiele bescherming zijn gesloten, terwijl de federale regering miljarden vond om nieuwe oorlogsvliegtuigen te kopen… Het gaat om chronische onderbezetting, onvoldoende mankracht en uitrustingsbudgetten, al was het maar om motorboten te kopen die krachtig genoeg zijn om de stromingen in overstroomde straten het hoofd te bieden. Het aantal beroepsbrandweerlieden is teruggebracht tot 6.000, waarbij nog 12.000 vrijwilligers moeten worden geteld, van wie een deel niet in staat is geweest zich bij hun collega’s te voegen om in te grijpen.
In dit geval was het de uitzonderlijke overstroming waartegenover de Staat failliet ging, maar gisteren was het tegen een virus dat de ziekenhuizen niet in staat waren de mensen te redden die gered konden worden. De vermindering van de ziekenhuismiddelen heeft de verzorgers en de bevolking niet in staat gesteld zich te beschermen. Er was een tekort aan maskers en jassen, een tekort aan ziekenhuisbedden, een tekort aan personeel… net als het tekort aan brandweerlieden voor de overstromingen!
Wat heeft de regering gedaan? Heeft ze in de afgelopen twee jaar een grootscheeps plan voor de aanwerving en opleiding van ziekenhuispersoneel uitgevoerd? Nee. Heeft ze een plan aangekondigd om brandweerlui aan te werven en op te leiden? Nee, niet meer!
Anderzijds werden miljarden gevonden om bedrijven – vooral de grootste – te geven om hun winsten te garanderen. Intussen zijn een groot aantal werkers, vooral de meest precaire, verstoken van middelen en veroordeeld om aan te kloppen bij het OCMW. Hoe zullen de gemeenten, die toch al met een begrotingstekort kampen, zich redden? Door het aantal gemeentemedewerkers te verminderen? Door te bezuinigen op sociale budgetten?
In deze kapitalistische wereld, dienen regeringen de rijksten. Het hoofddoel van de ministers is de winsten van de aandeelhouders van de banken en de bedrijven te handhaven, en het feit dat de bevolking wegzinkt in ontbering of zelfs ellende, maakt voor hen geen verschil… zolang er geen gevaar voor opstand bestaat.
Zo hebben ministers ook gereageerd op arbeidsmigranten. Allen, ministers, kamerleden, hoge ambtenaren, journalisten, weten dat zij in dienst zijn van gewetenloze bazen voor een bespottelijk loon van een paar euro per uur, vaak zelfs helemaal niet uitbetaald. Zij worden gehuisvest in krottenwijken door krottenverhuurders, opgejaagd door de politie in stations en op straat. Veel van hun familieleden en vrienden zijn verdronken in de Middellandse Zee toen zij probeerden te ontsnappen aan oorlogen en de ellende die deze veroorzaken.
Geïsoleerd, zonder papieren, kunnen zij zich niet verdedigen… Maar toen enkele honderden van hen zich verenigden en besloten hun waardigheid te verdedigen en hun opstand kenbaar te maken door een massale hongerstaking, met gevaar voor hun gezondheid en hun leven, konden de ministers hun ogen en hun oren niet langer sluiten. Het schijnt dat zij enkele garanties hebben gegeven met betrekking tot het bestuderen van de dossiers voor de regularisatie van hun situatie om de stakers ervan te overtuigen opnieuw voedsel in te nemen. Zullen de ministers hun woord houden? Deze stap achteruit van de regering laat zien wat er bereikt zou kunnen worden door een meer algemene opstand van arbeiders – met en zonder papieren – om papieren te verkrijgen, loonsverhogingen af te dwingen, massaal personeel aan te nemen – brandweerlieden en medisch personeel natuurlijk – en ook in bedrijven, kantoren, de horeca…
Een staking die zou dreigen uit te breiden, zou ministers en bazen terugdringen, uit vrees dat werkers, die niet langer aanvaarden slachtoffers te zijn van dit onmenselijke en rampzalige kapitalistische systeem, uiteindelijk de macht zelf zouden opeisen.
Als we blijven lijden onder deze diep onrechtvaardige maatschappij waarin een kleine minderheid van rijken alles beslist om hun privileges te behouden, zien we waar dit toe leidt: van moeilijkheden tot werkelijke rampen, van concurrentie die de economie ontregelt tot oorlogen tegen China of Rusland die aan de horizon dreigen. De wereld stort in elkaar, die moet veranderd worden, de werkers kunnen het door zich te organiseren.