Vertegenwoordigers van de federale en regionale overheden zijn op vrijdag 16 oktober bijeengekomen om nieuwe maatregelen aan te kondigen. Niet om te onthullen dat er nieuwe testcentra zouden worden geopend. Integendeel, bestaande centra moeten vaak hun deuren sluiten omdat ze overweldigd zijn. Ook niet om te zeggen dat het traceren nu mogelijk maakt om besmette mensen in quarantaine te plaatsen voordat ze anderen besmetten. Tracing is nog steeds ondergefinancierd en onderbemand. De ziekenhuizen hebben niet de nodige middelen gekregen om hun capaciteit voor de opvang van patiënten te vergroten en om voldoende personeel in dienst te nemen. Ziekenhuizen zijn net zo bezorgd over de verzadiging als in het begin van het jaar.
Zijn Belgische politici inefficiënter dan anderen? Zeker, verstrikt in hun communautaire conflicten, duurde het meer dan 17 maanden om een nieuwe regering te vormen. Maar de andere Europese regeringen hebben hetzelfde beleid toegepast! In plaats van te investeren in ziekenhuizen om verzadiging te voorkomen, in transport om besmetting te voorkomen door schouder aan schouder te staan, hebben alle regeringen miljarden verdeeld onder de rijksten!
Allemaal hebben ze een vermenigvuldiging van de fiscale schenkingen aan de rijksten, steunplannen voor banken en grote bedrijven. Want afgezien van hun verschillen onderwerpen alle regeringen zich aan de wet van de kapitalisten, de wet van de maximale winst! En in de bedrijven is het bijna net zo geworden als voorheen, bescherming komt op de tweede plaats na de productie.
Vandaag de dag is de tweede besmettingsgolf van Covid-19 hier, en geen enkel land is beter voorbereid dan acht maanden geleden. Want wat de beslissingen van regeringen en kapitalisten stuurt, is niet het collectieve belang, maar de accumulatie van winst. Overheden en kapitalisten voor wie een ziekenhuis, een laboratorium, een maskerfabriek… moeten winstgevend zijn!
Om de verantwoordelijkheid van de kapitalisten te verbergen, moest de regering de verantwoordelijkheid alleen bij het volk leggen. “Het vermijden van een nieuwe lockdown is de verantwoordelijkheid van ieder van ons,” zei Alexander De Croo ernstig.
Toch heeft de hardwerkende bevolking meer dan haar deel gedaan en blijft dat doen. In de gezondheidszorg, het vervoer, de winkels, de essentiële productie, zelfs wanneer er bijna geen bescherming was.
En het is onmogelijk om een opleving van de epidemie te voorkomen alleen door middel van individuele voorzorgsmaatregelen, zonder effectieve gecentraliseerde en collectieve middelen!
Het is nog erger met betrekking tot de economische crisis, die Covid-19 alleen maar heeft versneld, omdat er geen artsen of wetenschappers zullen zijn om ons hieruit te helpen, er zal geen behandeling of vaccin zijn.
Kleine café’s en restaurants zullen moeten sluiten en zonder inkomsten komen te zitten. En het is niet de belofte van een bonus van 3.000 euro die hen van een faillissement zal redden, terwijl bedrijven honderdduizenden werknemers zullen ontslaan.
In een paar maanden van gezondheidscrisis hebben de werkgevers al tienduizenden banen vernietigd. Met name duizenden tijdelijke werknemers en werknemers met contracten voor bepaalde tijd zijn van hun loon beroofd.
Wibra, Lunch Garden, D’Ieteren… de ontslagen volgen dezelfde exponentiële curve als de epidemie. In bedrijven leiden de werkgevers de klassenstrijd en leggen ze de werkers meer flexibiliteit en onzekerheid op, opnieuw met veel ontslagen. Alle werkers maken zich zorgen, ook degenen die misschien dachten dat ze veilig waren, zoals vliegtuigpiloten of ingenieurs.
Door de consumptie van de bevolking onder druk te zetten om hun winst te behouden ondanks de algemene chaos, verergeren de bazen de economische crisis en bereiden ze zich voor op nieuwe, nog verwoestender rampen!
Het is deze absurde economische werking die het mogelijk maakte dat 10.500 rijke mensen zich vorig jaar bij de miljonairsclub in België hebben aangesloten. Deze fortuinen werden gebouwd ten koste van de massale werkloosheid en de loonsverlagingen.
Toch zijn het de arbeiders die aan de basis liggen van dit alles, zoals de epidemie ons eraan heeft herinnerd. Werkers hebben dus het recht om te zeggen dat zij het zijn die beschermd moeten worden tegen het virus, de werkloosheid en de armoede. En als de bazen en regeringen alleen de profiteurs willen verdedigen, dan moeten de arbeiders zich verdedigen en zich daarvoor organiseren.
De miljarden die zijn opgestapeld moeten worden gebruikt om banen te behouden, ongeacht de kosten, en niet om te speculeren. Het werk moet onder iedereen worden verdeeld zonder loonverlies, zelfs als een paar miljonairs iets minder rijk zijn. Dit is het enige perspectief dat tot vooruitgang leidt in plaats van tot verdere rampen.