“De bubble van vijf”, “Vivaldi”, “Arizona”… de namen van de mogelijke coalities tussen de partijen in een poging om een federale regering te vormen, tonen aan dat alle mogelijke combinaties worden overwogen.
Maar meer dan een jaar na de verkiezingen van mei 2019 zijn al deze pogingen tot nu toe mislukt. Presidenten en politieke partijleiders die gewend zijn om regeringen te vormen, zijn zeer achterdochtig. De vorige verkiezingen hebben namelijk de partijen die regeren gesanctioneerd door de stemmen te verschuiven naar het Vlaams Belang in Vlaanderen, of naar de PTB in Wallonië. Dus de politieke leiders zijn bang voor nieuwe verkiezingen…
Deze moeilijkheden bij de vorming van de federale overheid nemen toe naarmate de economische en sociale crisis erger wordt. Sommige commentatoren beschuldigen de kiezers ervan “verantwoordelijk” te zijn voor deze impasse door niet meer te stemmen op de partijen van de gebruikelijke drie families: de christelijke, de liberale en de socialistische.
Maar waarom zouden de kiezers hen blijven vertrouwen? Zijn zij niet verantwoordelijk voor de armoede die één op de vijf gezinnen treft in een land dat elk jaar meer miljonairs telt? Voor de onzekerheid van de nieuwe generatie werkers terwijl de bedrijfswinsten records breken? Voor de intimidatie van de werklozen, de uitsluiting van langdurig zieken terwijl de belastingontduiking door de rijken en de bedrijven op een hoogtepunt is? Voor de verzorgers zonder maskers in het midden van een pandemie terwijl de aandeelhouders van grote farmabedrijven zich voorbereiden op “een uitzonderlijk jaar” dankzij vaccinatiecontracten? Voor de scholen die barrièregebaren moeten maken, maar waar niet genoeg toiletten, wastafels en zeep zijn?
Degenen die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor de verdediging van het kapitalisme, waardoor een minderheid van de rijken stinkend rijk kan worden terwijl een heel deel van de samenleving in armoede wordt gesleept, met name arbeiders zonder werk, arbeiders met lage lonen, kleine handelaren en ambachtslieden zonder solvabele klanten.
Politici weten dat ze de beloften die ze tijdens de verkiezingscampagnes doen, niet kunnen nakomen. Want regeringen hebben alleen macht als ze de besluiten van het grootkapitaal en de financiële wereld naar de letter uitvoeren.
We horen in de media dat de bazen ongeduldig worden. VBO-voorzitter Pieter Timmermans stelt voor om een “grijze eminentie te benoemen die geen persoonlijke politieke ambities nastreeft” om de politici te helpen het eens te worden over een federale coalitie. Maar het zijn de bazen en hun economisch systeem die verantwoordelijk zijn voor het in diskrediet brengen van politieke partijen!
Want het probleem voor het patronaat is de winst en de dividenden van de aandeelhouders koste wat het kost op peil te houden. Maar door aan wie te verkopen? Niet aan de arbeiders, wier loon is bevroren. Niet aan gepensioneerden, de werklozen, wier inkomen vaak onder de armoedegrens ligt. Meer verkopen op buitenlandse markten? terwijl de grenzen geleidelijk aan sluiten, zoals bij Brexit of bij de handelsoorlogen tussen de VS, Europa en China?
In een kapitalistische economie die zich midden in een crisis bevindt en niet in staat is om zelfs maar de schok van een virus te weerstaan, houden de bazen hun winst in stand of halen ze die terug door de lonen, banen en arbeidsomstandigheden aan te vallen, terwijl ze nog meer overheidssteun van de overheid eisen voor de bedrijven.
Ja, regeringen in Europa, in de Verenigde Staten, Japan… zijn overeengekomen om herstelplannen te financieren tegen faraonische bedragen. Maar dit geld, de bevolking zal de kleur ervan niet zien. Het zal niet worden besteed aan het massaal aanwerven in scholen, ziekenhuizen, rusthuizen, of in beter toegankelijk en betrouwbaarder openbaar vervoer, of in de huisvesting die nodig is voor de miljoenen mensen die slecht gehuisvest zijn. Dit geld wordt rechtstreeks aan speculanten uitgedeeld! De bazen schrappen honderdduizenden banen, maar de speculatieve luchtbellen zullen blijven groeien… tot de volgende crash.
Dus het probleem is niet het veranderen van partijen of federale leiders. In het kapitalistische systeem zijn ze allemaal toegewijd aan de rijken, aan de grote bourgeoisie.
De enige uitweg voor de mensheid is dat de arbeiders alle politieke en economische macht in eigen hand nemen om te produceren wat nodig is voor ieders behoeften. Een communistische maatschappij in plaats van een kapitalistische maatschappij is de toekomst.