8 maart, de internationale vrouwendag, staat dit jaar in het teken van het aanklagen van de seksuele intimidatie waarvan vrouwen de slachtoffers zijn.
Na Hollywood actrices, hebben duizenden vrouwen – journalisten, actrices, beroepssporters – het vernederende gedrag aangeklaagd dat ze in hun dagelijks leven moeten ondergaan.
De moed van deze vrouwen heeft anderen aangemoedigd en sommigen durven voortaan klacht in te dienen voor verkrachting of seksuele intimidatie.
Talrijke persoonlijkheden uit de showbizz, de politiek, de journalistiek en zelfs de godsdienst – kortom de zogenaamde elite van de maatschappij – worden aangeklaagd, sommigen voor de rechters, voor hun gewelddadige of vreselijke gedragen tegenover vrouwen.
Durven spreken, durven aanklagen, is de eerste stap dat vrouwen moeten doen om wat onaanvaardbaar is niet meer te aanvaarden en de gedragen te beginnen te veranderen. Er is werk aan de winkel.
In België sterft een vrouw om de twee dagen van huiselijk geweld, 8 klachten voor verkrachting worden dagelijks ingediend. En er zijn veel meer gevallen die gewoon niet aangegeven worden. Er wordt geschat dat er dagelijks 100 vrouwen verkracht worden!
Dat het schandaal in Hollywood uitgebroken is, heeft aangetoond dat alle rangen en standen van de maatschappij getroffen worden.
De maatschappij zit vol vrouwenhaat en vooroordelen tegenover de vrouwen. Dat vindt men overal: onder de glitter en de glamour van de sterren, en ook in de hoge politieke en religieuze kringen. Geen enkele kring ontsnapt het omdat het niet alleen om opvoeding en cultuur gaat. Het gaat om vooroordelen en macht.
Dat wereldbekende actrices, beroemde kamerleden en journalisten leggen uit dat ze hun aanvaller niet hebben durven aanklagen uit vrees om uitgesloten te worden van hun beroep en hun loopbaan in gevaar te stellen, zegt veel over de kracht van macht en geld in deze maatschappij.
De kapitalistische maatschappij wordt door macht-, geld en gezagsverhouding gekenmerkt. En wat het meest beslissend is, is de krachtsverhouding, de verhouding tussen uitgebuitenen en uitbuiters, die de loontrekkenden overlevert aan de genade van een leider, van een verantwoordelijke of van een baas. En de vrouwen die de lage lonen ondergaan, de onzekerheid en de werkloosheid zijn er dus de eerste slachtoffers van.
En als je arbeidster of gewone bediende bent, moet je je plan trekken zonder relatie in de media, in de politie of in de justitie. Men moet vechten zonder geld, met het risico zijn broodwinning te verliezen. De vrouwen uit de werkende klassen kunnen alleen op hun kameraden op het werk rekenen.
Het ergste voor de vrouwen die tegen hun stalkers vechten, zijn de seksistische vooroordelen van hun collega’s. Ze moeten ook op mannen kunnen rekenen om hun waardigheid op het werk te veroveren. Op dezelfde manier moeten de werkers kunnen rekenen op de vrouwen die de helft van de arbeidersklasse vormen om de strijd tegen de uitbuiting te voeren.
Daarom is de strijd tegen seksuele intimidatie één van de strijd die de werkers op de werkvloer moeten voeren. Het is ook een strijd tegen de seksistische opmerkingen en gedragen in onze eigen rangen.
Twee eeuwen geleden legde al de socialist Fourier uit dat, in een maatschappij, de vrouwelijke emancipatie het niveau aangeeft van de algemene emancipatie.
Sindsdien is er veel strijd gevoerd.
Terwijl de burgerij politieke actie alleen aan de mannen toekende, hebben de vrouwen individueel of collectief moeten strijden om het recht te krijgen te studeren, te werken, te stemmen en voor het abortusrecht. Deze strijden hebben ertoe bijgedragen een mentaliteitswijziging teweeg te brengen en men moet die voortzetten.
Maar die volstaan niet om het seksisme af te wenden de oude vooroordelen weg te krijgen omdat die in de kapitalistische uitbuiting zitten.
Daarom gaat de strijd voor de emancipatie van de vrouwen samen met die om de maatschappij van het kapitalisme te bevrijden.